|
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
Sterkon to wódz klanu Wirujących Toporów. Uczestnik armii dowodzonej przez elfów. Wspólnie z nimi atakuje rejon Czterech Osad na północy, co było początkiem wojny o północ. Podczas oblężenia Peskaday zostaje nakłoniony przez Markwarta do zmiany frontu. Wspólnie mordują oni część elfich sił, po czym udają się do Felmarku.
Wygląd:[]
Sterkon jest bardzo postawny i umięśniony. Jego twarz ma ostre rysy. Jest to mężczyzna brązowooki o długich blond włosach, noszący na sobie skórę niedźwiedzia.
Charakter:[]
Sterkon jest prawie typowym barbarzyńcą. Lubi wojaczkę, szanuje ludzi silnych. Polubił Markwarta, gdy ten zabił jego wodza. Jest również porywczy i bardzo niezależny i mimo, że jest skory do współpracy nie daje sobą pomiatać. Nie interesuje go wielka polityka, ani sprawy obcych istot.
Historia:[]
Wcześniejsze losy[]
Nie ma o nim wiele informacji. Na pewno pokonał niedźwiedzia w walce na gołe pięści, a ponad to był bardzo ważnym wojownikiem klanu Wirujących Toporów, bo po tym jak Markwart pokonał starego herszta, Sterkon został nowym.
Więzienna wyspa[]
W 476 roku klan wirujących Toporów został przydzielony pod dowódcztwo elfa Caitira - miał mu pomóc w zadaniu schwytania wartościowych jeńców. Sterkon był wtedy drugim, po herszcie Ursosie, najbardziej cenionym wojownikiem swego klanu. Wraz z innymi barbarzyńcami szybko pokonali strażników udającej się w stronę Osportu karawany, zabijając m.in. kuzyna Vulpo i biorąc do niewoli jego samego, a także Jilliana i Markwarta. Ten ostatni zdążył wcześniej w pojedynku uśmiercić Ursosa, czym zdobył sobie duży szacunek wśród Dammullandian, a zwłaszcza u Sterkona, który po zorganizowanej naprędce radzie klanu został nowym wodzem.
Jego zadaniem było doeskortować bezpiecznie Caitira i jego "gości" do Wielkiego Domu, co też uczynił, choć niechętnie, bo nie uważał, by było to zadanie godne wojownika. Po dotarciu na miejsce, jakiś czas przebywał w elfickiej stolicy, w której odbywała się akurat wielka narada Zjednoczonych Plemion. Kilkakrotnie odwiedzał dochodzącego do siebie po odniesionych ranach Markwarta. Choć technicznie rzecz biorąc, nie on, lecz dwaj ważni elfowie: Fyriel i Donatiel powinni się zajmować przesłuchiwaniem jeńca, jednak nikt nie robił barbarzyńcy problemów z tego tytułu. Podczas odbytych rozmów Sterkon zaprzyjaźnił się z Markwartem, który dzięki temu cieszył się znacznie większą swobodą niż pozostali więzieni Menseńczycy. Sterkon umożliwił mu nawet stoczenie pojedynku na barbarzyńską modłę z Zookleptisem, który przywłaszczył sobie jego konia, Osiona. Giermek wygrał pojedynek, gdyż Zookleptis oszukiwał. Wódz Wirujących Toporów w ramach swego rodzaju rekompensaty nie tylko zwrócił mu konia, lecz także wręczył amulet - symbol przynależności do klanu.
Gdy rada Zjednoczonych Plemion zdecydowała o umieszczeniu jeńców na Więziennej Wyspie, Sterkon rozstał się z Markwartem w przyjaźni. Giermek z Peskady powiedział mu na odchodnym, by jeśli wybuchnie wojna, kierował się ze swoim klanem w rejon Trzech Osad, gdyż tam będzie mógł zgarnąć największe łupy. Wódz obiecał zastosować się do tej rady. Wkrótce później, wraz ze wszystkimi pozostałymi hersztami udał się na Wielki Wiec Dammullandian, gdzie pod kurhanem samego Dammulla przysiągł lojalność Największemu Hersztowi - Olegowi, a także, choć pośrednio - elfom.
Atak na Peskadę[]
Bitwa o Kilanger[]
Gdy wojsko wyrusza na odsiecz do Kilangeru, a sir Markwart wraz z kilkoma ludźmi szuka bezpiecznej drogi do Felmarku, Sterkon z inicjatywy rycerza rusza do obozu barbarzyńców biorących udział w ataku na Kilanger. Chciał walczyć, jednak zostaje przekonany, że jego rany nadal na to nie pozwalają. Po dotarciu na miejsce opowiada swym braciom o zdradzie elfów. Skutkuje to odejściem kolejnego z hersztów - Lugo, który prowadzi swój klan do pomocy w Kilangerze.
Sterkon wraca do Zmroku gdzie zastaje sir Markwarta, który już wrócił, oraz przywiezionego nieprzytomnego Johna. Po ocknięciu się uwolnionego jeńca, wszyscy wyruszają lasem do Felmarku. W końcu zatrzymują się na noc w okolicach traktu. Rano budzi ich przemarsz garnizonu Felmarku idącego z odsieczą. Grupa przyłącza się do ludzi Felorna Merida.
Po ocaleniu mieszkańców Kilangeru, Sterkon wyrusza razem z resztą do Felmarku.
Relacje:[]
Sir Markwart Martelfoy:[]
Sterkon i sir Markwart Martelfoy to wielcy przyjaciele. Już podczas pierwszego spotkania bardzo się polubili. Markwart dostał nawet od herszta oznakę przynależności do klanu Wirujących Toporów. Podczas spotkania po dwóch stronach frontu w czasie bitwy o Peskadę przyszły rycerz przekonuje Sterkona do walki po jego stronie. W perspektywie czasu barbarzyńca uważa to za świetny pomysł, który wyzwolił go od elfów i pozwolił walczyć u boku przyjaciela.
Lugo:[]
Drapieżne Ptaki i Wirujące Topory to przyjazne sobie klany. Dwaj hersztowie od dawna darzyli się sympatią.
Marwald:[]
Sterkon polubił brata swego przyjaciela i akceptuje jego pozycję. Nie mają problemów ze współpracą.
Umiejętności:[]
Nadludzka wytrzymałość:[]
Sterkon potrafi walczyć mimo wielkich obrażeń, a do tego strasznie ciężko go zabić. Jego rany szybko się goją, a on wraca do formy.
Wielka siła:[]
Jest on bardzo silny. Udowodnił to wiele razy, ale przede wszystkim gdy udało mu się pokonać niedźwiedzia.
Unikatowe przedmioty:[]
Skóra Niedźwiedzia:[]
To charakterystyczny ubiór Sterkona i jego duma. W klanie Wirujących Toporów nosić ją mogą tylko ci, którzy pokonali zwierzaka w walce na gołe pięści.
Wirujący topór:[]
Wielki topór, którego Sterkon używa w boju to najlepszy oręż w całym klanie. Jak na standardy barbarzyńców jego wykonanie jest mistrzowskie.
Ciekawostki:[]
- Sterkon panicznie boi się węży.
Cytaty:[]
- "Ty zabić mój wódz! Ty pokonać kilku moich braci! Ty... Ty być cudowny. Sterkon cię lubić!" ~Do Markwarta (podczas jego pobytu w niewoli u elfów)
Przydomki:[]
- Sterkon pogromca niedźwiedzia (Wśród barbarzyńców)
- Sterkon barbarzyńca (wśród ludzi z Mensenii)
- Wódz Niedźwiedź (wśród ludzi z Mensenii)